آن شاه پري رويان چنين نگاشت كه خواستگار مرا چهار شرط ببايد. شرط اول آنكه مردي نيك نام و نكو كردار باشد. شرط دوم: گشادن رمز طلسم ها و عبور از راه پيچ در پيچ خواستن است تا به آستانه ي حصار برسد. شرط سوم آنكه: دروازه ي حصار را پيدا كند زيرا كه نامرئي بود و چهارم آنكه: چون آن سه شرط بجا آورد به شهر بازگردد و به قصر پادشاه برود تا من نيز بدانجا آيم و ازخواستگار حديثها و اسرار هنر جويا شوم.
گر جوابم دهد چنان كه سزاست خواهم او را چنان كه رسم وفاست
وآنكه زين شرطها بگذرد تن او خون بي شرط او به گردن اوست
شرطها را بنوشت و نسخه اي به غلامي سپرد و گفت كه در همه جاي شهر ها بخوان و اعلان كن و بر ديوارها در جاهايي كه شهرداري مجاز كرده بكوب.
تا ز شهري و لشگري هركس افتدش بر چو من عروس هوس
به چنين شرط راه برگيرد يا شود مير قلعه يا ميرد
جوانان خام از هر سو به تمناي آن عروس گرد آمدند. عكس او را روي اينترنت ديده، saveش نموده، كفها كرده و براه اوفتادند شايد خرش كرده و بخود آويزانش كنند. ولي از ديدن پيكره هاي سترد و شمشيرها فولادين و طلسمهاي هول انگيز در ابتداي راه قلعه اش جفت كرده حتا از پاترول پايين هم نيامدند و از همان دور فلكه ي دربند برگشتند.
عده اي هم از گرمي جواني و سوداهاي ناپخته، زندگي خويش بر باد دادند و بعد ازآنكه لختي كوشيدند وچند طلسمي باز كردند، چون به خود غره شده گمان كردند كه همانند بازيهاي رايانه اي مي توانند رمزها را بگشايند، در غفلتي كوچك به پاي طلسمي ديگر جان دادند و گِـيم خويش اُور over كردند!
هر روز زمره اي ديگر به عشق سر بر مي آوردند و در هواي گرم آن معشوق به خاك مي افتادند.
تا اينكه سه شنبه روزي ...
منبع داستان (بر گرفته ازداستان بانوي حصاري ( كه رمزي از حضرت احديت است) از كتاب پنج گنج نظامي
